Victor Manuel Vazquez Portomene

GALICIA EN BOS AIRES

A lingua e a cultura son os dons máis apreciar do home.

Elas obran o milagre de unir indisolublemente ás xeracións pasadas, de quen as recibimos, coas futuras, ás que temos o deber de transmitilas como firmes sinais de identidade de todo un pobo.

Así o comprenderon moitos galegos da Arxentina ou arxentinos de Galicia, emigrados nas entrañables terras do Prata, que quixeron que as novas xeracións da súa estirpe, as que son e as que serán, sentan perennemente o vínculo das súas raíces comúns: a vella Galicia, un país de mil verdes e mil ríos, ancorado no Finisterre europeo, con Lingua e Cultura propias.

Ese obxectivo foi, como sempre, idea duns poucos, que contaxiaron aos demais. Recordo con vehemencia as longas charlas que na afastada data de 1983 sostiven con Darío Lamazares, entón Presidente do Centro Galicia de Bos Aires, con Avelino García Melle, o seu fiel colaborador e con outros máis. Sempre concluían expresando os seus temores de que a ingente obra da emigración galega da Arxentina, cuxa expresión máis visible son os nosos Centros, perdese as súas verdadeiras raíces, desvinculándose de Galicia, en mans de terceiras e cuartas xeracións, nacidas en Arxentina.

Foi entón que aprendín a valorar á emigración platense, que escribira unha longa historia de traballos, sacrificios e añoranzas de perpetuar, no posible, o nome de Galicia unido xa indisolublemente ao de Arxentina, porque a unha e outra deran progreso e prestixio.

Eu non sei o momento no que xurdiu a idea de construír un colexio que impartiese os Plans de ensino arxentinos e transmitise, á vez, a cultura de Galicia, a súa historia, a súa xeografía e a súa identidade ás futuras xeracións. Só sei que todos cremos na idea, como o medio máis eficaz para perpetuar as raíces da emigración galega e o nome da propia Galicia.

Houbo reunións no meu despacho de Santiago, en 1985 e anos posteriores, con García Melle e López Pin, naquel momento Presidente e Secretario do Centro Galicia e houbo unha definitiva en 1990 no que o propio García Melle, Darío     Lamazares, Peleteiro, Andrade e Lozano entregáronme unha ampla memoria e un verdadeiro proxecto do que haberá de ser o soñado Colexio “Santiago Apóstolo” de Bos Aires, destinado a ser o pionero doutros que deberían arbitrarse cos mesmos propósitos.

Era xa D. Manuel Fraga Presidente da Xunta de Galicia, e a el suscitámoslle os nosos obxectivos. Recibiunos e aprobou coa alta sensibilidade dun ilustre emigrante, que tivo e ten sempre na súa mente e no seu corazón aos fillos desta terra.

Desde entón despregouse secuencialmente toda a complexa actividade que o caso requiría: seis Consellerías da Xunta contribuímos ao financiamento do Colexio e o correspondente convenio asinado en Bos Aires, públicamente no Centro Galicia, co Presidente García Melle. Eu tiven o honor de representar á Xunta en tan solemne acto.

Recordo, con particular emoción, o acto de aprobación, pola Asemblea de Socios do Centro Galicia, dos Estatutos da Fundación Galicia-América, cuxos órganos dirixentes haberían de tutelar e rexer o Colexio “Santiago Apóstolo”. Elaborámolos minuciosa e laboriosamente para que constituísen a verdadeira garantía de que o Colexio sería destinado, a perpetuidad, a cumprir irrenunciablemente os seus obxectivos: servir á educación das futuras xeracións e servir á vez ao nome de Galicia e ao recordo da vella emigración, a cuxo singular esforzo #deber\\\\+se\\\\\.

Os Estatutos foron aprobados por unanimidad naquela multitudinaria Asemblea e cada intervención dos asistentes veu incrementar a emotividad do acto e o meu afecto por unha emigración que secularmente constituíu o mellor embaixador de Galicia nas inmensas e fermosas terras do Prata.

Hoxe o Colexio é unha brillante realidade. Con ela culmináronse os soños e anhelos dunhas poucos pioneros, que contaxiaron a todos. Tamén o meus.

VICTOR MANUEL VAZQUEZ PORTOMEÑE

Senador ás Cortes Españolas por Galicia