Nesta competencia parentes e alumnos, así como tamén alumnos entre si, conformaron duplas nas que se xoga por quendas co fin natural de intentar obter a vitoria sobre os seus rivais, pero baixo a condición de non poder falarse mutuamente. 

 

Isto último é de gran importancia xa que, para seguir a idea do noso compañeiro cando nos toque xogar, á vez que atendemos á ameaza directa que puider implicar a última movida dos nosos adversarios, debemos ler no taboleiro o que quixo facer coa súa movida. É entón que, ao non poder mediar palabra, queda suscitada unha instancia de comunicación no plano do ajedrez en tanto que linguaxe.